Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Fritz Reuter

Läuschen un Rimels

Dat Sößlingsmetz.

So ’n rechten Hanschendörper Bur,
Dat is ’ne snurr’ge Creatur.
Wenn dei mal kümmt tau Stadt herin,
Dat ’s grad’, as wenn de Ap sick in
Pickstäweln hett infangen laten
Unweit nicht recht, wo ut noch in.
Na, einmal kröp ut sinen Kathen,
De Ein von ehr, oll Jochen Hagen,
Un gung tau Stadt hen nah Stavenhagen. –
As hei nu dor herümmer dwätern deiht,
Dunn seggt tau em oll Hanne Heinz:
"Na, Brauder Hagen, na, wo geih ’t?" –
"Dat geiht jo noch, so as Ji seiht." –
"Je, Brauder Hagen, hür mal eins!
So kannst Du hier nich ’rümmer lopen,
De Jung’s, dei kamen süs tau Hopen,
Din Wort is tolllang unner Dine Snut,
Du sühst jo as en Farken ut.
Irst geihst Du hen un lettst Di hübsch balbieren,
Denn nahsten kannst Du ’rüm spaziren."
"Den Dunner!" seggt oll Jochen Hagen,
"Ji sünd verdeuwelt fin hir tau Stemhagen.
Na, wenn dat möt, denn möt ’t ok scheihn."
Hei makt sick also up de Bein
Nah ’n oll Dokter Metzen hen.
Irst steiht hei dor un gapt un gapt;
Na, endlich seggt hei doch: "Wat gew ’ck Em wenn
Hei mi den Bort herunner schrapt?"
"Je," seggt oll Dokter Metz, "min leiwe Fründ,
Dat kümmt d’rup an, so as de Metzers sünd.
Mit dit, dor kost’t de Spaß twei Gröschen."
"Den Dunner ok!" seggt Jochen Hagen,
"Dor möt ’ck binah en Dag för döschen!" –
"Denn möt Hei ’t mit dat anner wagen,
Dat heww ick noch hüt Morgen wet’t,
Un is taum Schilling ingeset’t."
"Dat Geld is gor tau knapp up Städen,
Un slimme Tiden sünd anjetzt."
"Na, gaud, – ick will Em nich bereden, –
Denn nem Hei sick dat Sößlingsmetz." –
"Na, denn will’n w’t dor mal mit probiren,
Ick heww jo anners doch kein Wahl,"
Seggt Hagen nu un set’t sick dal,
Un Metz fängt an, em tau balbiren. –
Na, so ’n Stück Arbeit möt man kennen! –
Oll Metz treckt irst den Rock sick ut
Un spuckt sick dreimal in de Hän’n,
Denn de oll Hagen hadd ’ne Hut,
So as so ’n olles Seehundsfell,
Wat œwer ’n Reisekuffert is.
Oll Hagen set’t nu tau Stell,
Metz höllt mit eine Hand em wiß,
Un mit de anner un dat Sößlingsmetz
Fuhrwarkt hei em nu in ’t Gesicht herin.
"Na," denkt oll Hagen, " dit ’s wat Nett’s!
Wat ick doch för en Esel bün!
Dit heww ick würklich nüdlich drapen."
Doch ’t süll noch fiwmal anners kamen. –
Metz ward nu unner ’t Kinn em schrapen!
Oll Hagen bitt de Tähn tausamen,
Hei bört den Kopp so hoch un ümmer höger,
Binah vör Weihdag lud’hals’ schreg ’e;
De Gördel ward em ümmer enger,
Hei ward so lang un ümmer länger,
Binah so lang as Lewerenzens Kind.
"Holt! Dunnerwetter! Holt mit Din Geschind!
Meinst Du, dat ick min Fell heww stahlen?
Un dorför sall ick noch betahlen?" –
"Ih wat!" seggt Metz, "sitt Du man wiß.
Dat treckt sick Allens wedder t’recht.
Bedenk, dat dit en Aewergang man is,
As tau de Hun’n de Voß hadd seggt,
As sei dat Fell em œw’re Uhren togen.
De Tähn tausam! un tau de Ogen!
Mak doch nich glik so ’n grot Gewes’!
Wi kamen nu irst unn’re Näs’!"
Un nu gung ’t wedder los up unsen Ollen.
Hei kreg em an de Näs’ tau hollen,
As würd hei ’n gor nich anners tämsen,
Un wull’n sick irst en beten bremsen.
De Oll künn rögen sick nich im Geringsten,
Doch as dat Ding den Anfang namm,
Dunn denkt hei doch, dat Ostern glik un Pingsten
Up einen Dag tausamen kamm. –
Hadd Metz em irsten reckt nah baben,
Denn drückt hei ’n nu in einen Dutten nedder;
So lütting würd oll Hagen wedder,
As würd hei ganz tausamen schraben.
De Thranen lepen an de Backen ’run,
Dat Sößlingsmetz, dat rackt un schunn,
As wenn so ’n durn=dörchfluchten Egt
Em unn’re Näs’ herümmer fegt.
Un länger kunn hei nu nich swigen;
Hei fun nu lud’hals’ an tau schrigen:
"Verfluchter Hund! nu lat mi los.
Ick wull, ick hadd Di, Racker, blos,
Wo ick Di hewwen wull; ick wull Di ’t lihren!
Du Ekel! Nennst Du dat balbiren?
Ick will dat nu nich länger liden;
Nu, lettst Du los mi up de Stell!
Du sallst nu länger nich ut minen Fell
Mit Din verfluchtes Metz Di Reimen sniden!"
Un dormit löppt hei ut de Dör herut.
Oh Jemine, wo sach hei ut!
Binah dat ganz Gesicht was schunnen.
Knapp is de irste Weihdag’nu verwunnen,
Ward hei irst sin Geschäft besorgen,
Un geiht denn nahst, kümmst hüt nich, kümmst Du morgen,
Den Weg nah Hus de Strat herunner,
Dat ganz Gesicht vull luter Tunner.
Hei möt an Metzen sin Hus’ vörbi,
Un as hei neger kümmt ganz sachten,
Dunn hürt hei en gefährliches Geschri –
Oll Metz, dei let sin Swin jüst slachten. –
"Haha!" seggt hei, "nu ishei wedder bi;
Nu lett sick wedder Ein balbiren."
Hei steiht nu still, üm sick dat antauhüren,
Un durt nich lang’, veduwwelt sick ’t Geschri,
Un ’t ward ’ne Wirthschaft un gewes’.
"Haha!" seggt hei, "nu is hei unn’re Näs’!"