Twars Böm un Blöm un Gras un Korn
Se blivt desülwen as tovær,
Un æwer'n Ort hin winkt de Thorn,
Un achter't Land weg blinkt dat Meer.

Doch in min Ogen as en Schin,
Un in min Hart rin as Gesang –
So treckt wat æwer't Feld darhin,
As Morgenlicht un Osterklang.

De Olen se sünd dar un hört,
De lewen Frünn – ik seh se all –
De Dag weer ut, to Hus war kȩhrt –
Wa sȩlig klung de Klockenschall!

Dree korte Släg' – de Schall vertreckt –
As in en Nȩwel dukt de Schin.
Un grön un schön un eensam streckt
Dat wide Feld sik um mi hin.