Dat weer sit Jahren al min Drom,
So'n Hus in't Frie, warm un drög,
To Sid en Pump, vær Dær en Bom,
En Rosenbusch de Mur umhöch.

»Was lange währt, wird endlich gut«.
Ik broch dat richti op de Been.
Smuck achtern Tun dar steeg dat rut,
Opmurt ut gȩle Tegelsteen.

Bumeister hȩv den Kopp in Nack,
Seeg an sin Wark hinop mit Stolt
Un sä: »So'n Steen bi Schiferdack
In't Gröne lett as Parl in Gold.« 249

De Murmann wis' mi an de Scheed,
Wa grad de Mur, wa glatt de Wann.
Ik trock hinin, dȩ still min Bȩd,
Un seeg mi't binn un buten an.

Ik plant mi Rosen anne Wand,
Se wussen, ranken up un blöhn:
Ik keek un dach an allerhand,
Mit to ok an de Tegelsteen.

Ik dach mi oft: Wa sünd dat vȩl!
Een as de anner brennt un backt,
Een as de anner glatt un gȩl, –
Wer dankt de Hann wul, de se makt?

Ik seet derachter warm un drög,
Bumeister wanner stolt værbi,
De Murmann nück na mi umhöch –
Ik freu mi still, un sȩgen mi.

Doch as ik so mal buten kram,
Min Ros' beseeg un ok de Steen,
Do funn ik dar op een en Nam –
Süh! »Heinke Franzen« stunn op een.

As menni Stamm in Holt un Brok,
De teekt is mit en Mädensnam,
Vertell de stumme Steen hier ok
Vellicht vun Glück, vellicht vun Gram.

Wer em wul schrev? In Küll un Wind,
Op't frie Feld, besprütt mit Lehm,
En Armen, den sin blauoog Kind
Ut't vulle Hart vær Ogen keem. 250

En Tegelknecht! Wat kunn de mehr,
Wull he en Teken hebbn un don,
As nehm en Strohhalm vun de Eer,
Un ritz den Nam in weken Thon.

Wa em dat junge Hart wul lach,
Do he em schrev vær mennig Jahr,
Un hett sik nimmer ahnt un dach,
Dat Een em finn un lȩsen war.

Gewiß ni dach, dat so mal schön
Dar Rosen Summers um em blöht,
Un Jemand kumt, besöcht sin Steen,
As wenn en olen Fründ em gröt.

Hett gar vær em, de slecht un recht,
Gott weet wanȩm de Backsteen knȩdt,
Vær em, de arme Tegelknecht
En Hart, dat mit em wünscht un bȩdt.

Ik awer, öfters, wenn ik warm
In't Hüschen sitt mit Grot un Kleen,
Ik denk mit Andacht an den Arm,
De möhsam back min Tegelsteen.

Ja öfters kumt mi mal en Drom:
Dat Hus weer min, un doch ni min;
De Rosen un de Lindenbom
Dat weer den armen Tegler sin.

Dar, in min Port, dar trȩ he möd,
Trȩ in den Schatten vun min Linn,
Beseeg den Steen, wo Rosen blöht,
Un sett sik still tofrȩden hin.

Un ik muß rut in Küll un Wind,
Un harr, en Wandrer op de Eer,
Ni Hus noch Klus' vær Fru un Kind
Un Nix wat recht min egen weer. 251

Wenn ik mi mähli denn besinn,
Wa warm ik sitt, wa hell, wa drög,
Mit Rosen buten, Kinner binn,
So kik ik dankbar inne Höch.

Denn wünsch ik ok den Tegler wo
En Hus as min, so drög un warm,
Un in dat Hüschen, as sin Fro,.
Sin Heinke Franzen in sin Arm.