Dat Water klucker in de Deep,
De Wellen schælen op den Sand –
Weer't nich, as wenn't »Halæwer!« reep?
Withȩr? vun Gündsit æwer'n Strand?

De Fährmann op de Hohner Fähr
Richt in sin Bett sik æwer Enn
Un horcht. – Doch Minschen wankt ni mehr.
De Mewen, denkt he, treckt derhen.

De Rȩgenwülpen un de Swon,
Keen Minsch, he weer denn op de Flucht,
Wildvageln sünd't, he kennt den Ton,
De wannert baben dær de Lucht.

Dar wannert se, un ropt hendal:
»Halæwer!« klingt dat sit un wit,
»Halæwer!« – Hör! Un noch enmal!
Un jüs, als keem't vun günner Sit.

He richt sik noch mal op un hör:
Ja, Stimm' as Vageln, fin un sacht,
Vun wit un sit, vun hin un hȩr,
De repen, as um Hölp bi Nacht.

Ok keem en Ton der dann un wann,
As vun de Fährklock æwer'n Strom,
So sacht, as trocken Kinnerhann
Ahnmächtig an den Klockenbom. 194

Schull't würklich wȩn? – He weck den Knecht:
»Stah op, stah op! De Fährklock geit!
»Stah op, un mak de Fähr torecht!
»Wüllt sehn, wull lat noch wanken deit!«

Un as de Beiden buten keem'
Un æwer'n Strom bi düstre Nacht –
Wat weer't en Schin! Wat weer't en Glȩm!
Wat weer't en Lopen still un sacht!

Glimmkäfer op den ganzen Strand?
Irrlichter? Segg, wat geit der vær?
As Kinner hört se vun dat Land
»Halæwer!« dusendstimmig hȩr.

Un as se landt, do drängt en Swarm
Vun lüttje Lüd sik op de Fähr –
En Lücht, en Bündel ünner'n Arm –
Bi jede Æwerfahrt noch mehr.

Un wenn se landt op anner Sit,
Leggt jeder in de Büß sin Deut,
Un æwer't Feld hin sit un wit
Süht man den Tropp, de wider geit.

De Fährmann swiggt, de Knecht de swiggt.
Se kennt de Lütten, de se ladt.
Do kumt de Letzte mit de Lücht
Un seggt: »De Ünnereerdschen gat!

»Uns Tid is hin, uns Tid is um,
»Dat Rik is ut, dat wi regeert!«
Un süh! se wannert still un stumm,
Bet man nix wider süht un hört. – – 195

De Fährmann stunn op't düstre Feld,
As se verswunn' in Nacht un Dak.
Harr he nich baar in Hann sin Geld,
He harr nich denken kunnt, he wak.

Keen Glȩm un Schimmer weer to sehn,
Dat Water glucker in de Deep.
Man hör den Strom voræwertehn,
De Nachtwach ropen vun de Schȩp. – –

So sünd de Ünnereerdschen gan,
De lang, so lang as Minschen sünd,
Se folgt, se brüdt, se Gudes dan,
So Knecht as Magd, so Mann as Kind.

Keen Fährmann hett se wedder sehn,
Keen Fohrmann je op Weg un Steg,
Inn Keller nich, nich oppen Bæn
De Herr, de Fru, de Magd, de Knecht.

Man seggt: En Kind, dat broch en Wort,
Dat drev se weg mit Sack un Pack,
Christkindchen, seggt man, drev se fort,
Dat nu de Kinner Wihnach mak.

Un wenn man noch vun »Niß« vertellt,
Un unse Kinner hört dat geern,
So is dat ut de Märkenwelt. –
»Die Erde ist hinfort des Herrn.« 196