|
Anna harr ȩr lütt Stuv nan baben rut gegen den Linnbom.
Langsam gung se to Bett, to möd ton Waken un Slapen.
Denken kunn se nich mehr, se wuß ni vun recht oder unrecht.
Dump, as en Dak æwert Moor, so drück ȩr't den Kopp un den Bossen.
Jümmer keem ȩr en Wort, as flog ȩr dat hin, wo dat Hart sleit:
»He kumt ni wedder! meen Vatter,« un drop ȩr, as slog ȩr Gewȩten.
Denken kunn se dat nich, un hör dat blot hȩr in Gedanken,
Dach ok gar nix derbi un wȩder an Fründ noch an Vetter.
Awer an Vader dar dach se, un dat he mal old war un stukli;
Wa he so gut weer, dat dach se, un all sin Wör de he seggt harr:
Raden kunn he ȩr nich, harr he seggt, dat weer en Gewȩten!
Dat muß man föhln, as den Globen, – en Annereen kunn dar nich hölpen.
Glück weer en wunnerli Ding! Dat gev en Art Glück as de Quitschen,
As man dat drück oder quäl, je lustiger grön dat un wȩl dat,
Dat weer dat Glück wat Een folg, wenn man däglich anheel un oppaß,
Dar weer nix Sunnerlings in, dat weer as Verstand in den Minschen.
Awer dat gev ok en Glück wat En söch: dat weer as en Lilgen!
Dar muß man lüstern un lurn! dat keem, un so licht denn nich wedder!
Allens, harr he man hört – un Grotvader Kleen löv der ok an –
Süllst dat Metall inne Eer – un he seeg mal in Frankrik en Blibom –
Ok de allmächtige See, un in Söd un Diken dat Water;
So dat Geblöt inne Bost! – denn de Minsch weer nich slechter un bȩter,
Weer as en Lilgen opt Feld – un eenmal blöh em sin Glück ok . . . .
»Awer nich wedder!« dat Wort! dar trocken de Schatten un Wulken
Jümmer as reep se dat hin, un warn to Gestalten un Biller,
Klar, as seeg se dat Og, un dat Hart dat hör se lebennig,
As man de Vageln wul hört, bi Nacht, se ropt uten Hȩben,
Ilig, wit æwer weg, un man foltt se, dar- oder darhin:
So, as en Ton de der geit, gungn Anna ȩr Sinn und Gedanken.
Dämmerig æwer en Feld hin gungn se as spörn se en Wagen,
Æwer de dämmrige See, dær de Waggen, jümmer en Schipp na,
Æwer den Karkhof hin na en Graff, wo se Moder begraben –
Och, un denn keemn se torügg as de Tüten bi Wedder un Stormwind,
Ilig, wit æwer weg, un se repen: Nich wedder, nich wedder!
Ja, wul weer dat dar schön, langs den Weg rut æwer de Heiloh!
Fahr man dar Abends herut, un bög vun de rasslige Landstrat,
– Achter Een all dat Getös' vun den Ort, vun Minschen un Arbeit –:
Weer dat, as fahr man to Rau, den Abend un Frȩden entgegen.
Um Een leeg dat dar brun, un vær Een dämmer dat Holt op,
Awer allmähli, torrügg, wenn man umseeg, gegen de Kimming,
Sacken de Mælen un Thorn mit den Ort, as gungn se dar ünner.
Och, un dat Hart war so still, as weeg sik dat in op den Wagen,
Un so licht fahr man hin, man föhl recht, wa dat bequem gung:
Æwer de Krüder un Blöm, æwert Gras, mank Strünken un Büscher.
Fleerlinken flogen noch op, oder Vageln sungn sik to Nesten,
Oder en Has' sprung derhin, un Peter de knall mit de Pitschen,
Dat ok de Brun'n sik verfehrn, hier, wo se sunst lepen na Willen.
Nößen de sannige Weg, so lisen as gung dat op Küssens!
Nich mal en Rad weer to hörn, vun de flinken Bleßten keen Fottritt,
Blot dat Leddertüg jank, un se prußten un spitzen de Ohren,
Denn se rüken de Krüpp, sä Peter, un gieren na Grasung.
Rascher gung dat denn fort, mank Hecken un Knicken vun Hasseln,
Gung an de Koppeln værbi, wo't bald heet: süh dat is unse!
Hier hebbt wi Roggen un Gast! un hier hebbt wi Arfen un Wiken!
Dar steit uns Törf oppen Moor! un dit is uns Wisch vær dat Junkveh!
Denn keem der enzelt en Kath, vær Dær en ol Fru oder Kinner,
Endlich, breet op en Hof mit Böm as Karkengewülben,
Still, un vær sik alleen, warm-köhlig ünner en Strohdack
Keem der, achter de Port, wo de Brun' rinflogen un stampen,
Dat dat man schall op de Steen, un de Hofhund jammer vær Freiden –
Keem der en Hus to Gesicht, un dat heet: Lütt Anna, dar sünd wi!
Ja, wul weer dat dar schön! un Verstand regeer dar un Frȩden!
Morgens dar opstan, fröh, un ræwersehn, ünner de Böm weg,
Æwer den Sol int Reth, mit de Gös' un Aanten un Küken,
Na de Koppel schreegan, wo de Köh al gungn in de Andau
Hoch anne Kneen int Gras, un seggn künn: dat is din Egen!
Dat is din egen, dat Holt, wider rop, wo de Sünn jüs heranspȩlt,
As weer dar Parlen un Gold, – un de Grashof dal in den Nȩwel! . . .
Ja, dat weer wul en Glück! Un gar mit Vader, de old ward!
Em hier krupen to sehn, un klütern, un püsseln, un snacken! . . .
So as en Licht, wat der blitzt un de ganze Gegend in Gold sett:
Æwerall Glanz un de Pracht, mit eenmal, as mit en Wunner,
Gung dat an Anna ȩr Seel mit all de Gedanken væræwer.
Doch as en Schatten nahȩr, as en Wulk, as en bleek kolen Nȩwel
Deck dat sik achter to, un dat reep in ȩr: Nümmer un nümmer!
»Laß dich nicht lüsten des Guts! de Lev un dat Glück is wat Anners!«
Denn mit den Wandel de keem, as gung dat in'n Spegel væræwer,
Süh! dar wanner en Mann, inne Fremm, alleen un verlaten,
Fröhlich awer un junk, wit apen de Bost un de Ogen . . .
Drog he sik as en Matros? as en Maler? oder en Spanjer?
Lichtfarrig stunn em de Hot op de dichten hellbrunen Lucken,
Lichtfarrig stunn em de Gang, un de Mund weer heiter un ehrlich . . .
Ja, wenn he wedder kam' dȩ! Un keem he ok nich as en Prinzen,
Keem he ok jüs, as he gung, un wull he ȩr haln oder bliben –:
Mit em kunn se wul gan, vær em entbȩhren un liden,
Wahn mit em in en Hütt, un arbeiden noch vær de Öllern,
Glücklich maken un sin, dat kunn se: Denn Geben ist selig!
So harr Moder mal dacht, un Vader de dach so nich minner!
So föhl se ruhig in sik un föhl: so weer dat dat Rechte.
Wat denn keem inne Welt: Gott Vader muß dat darna lenken! –
Darmit fohl se de Hann, dat Kind, op den sneewitten Bossen,
Half ut Tüg seet se dar, dat Haar noch los um de Schullern,
Ehrbar doch, un so schu, un jümmer drȩpli un sauber.
Awer all wat en Hart bewȩgt in Freiden un Leiden,
Glöh ȩr uten Gesicht mit de deepblauen Ogen nan Baben,
Un æwer Welten hinut, æwer Kul un Graff un dat Lȩben
Drog ȩr't lisen herop, un ȩr Hart war ruhig und sȩker. |
