Dat Lehrn, Studeern un Bokstabeern,
De Blæd', dat Hochdütsch un Chemie,
So seggt man, ward de Welt regeern,
Ol Sleswig-Holsteen mit derbi.

Kann sin – kann nich – kann doch: ik weet ni,
Doch Art de lett ni licht vun Art,
Un ünner't hochdütsch Hemd dar seht wi
Noch jümmer'n holsteensch plattdütsch Hart.

En olen Holstenmagen sȩker:
Süh di man Bost un Rippen an!
Un drinkt se nich mehr Kros un Bȩker,
Se stat bi't Winglas ok ȩr Mann. 191

Ok Landesbruk un Landessȩden
Dar blifft noch jümmer'n Stück vun hangn,
Vellicht vergȩten un verlȩden –
Kumt wedder op un niet to Gangn.

Ward wul in Eiderstȩd, hier nȩben,
Mal drunken, sungn, nich as in't Chor,
So klingt sin Glas en Ol allȩben
Un seggt: »Nu noch op Martje Flor!«

Still is de Larm. Op hollt de Ror.
En Jeder, mit en eernst Gesicht,
Seggt, as in Andacht: Martje Flor!
Un Sȩd' un Ordnung kehrt torügg.

Op Martje Flor! – Vær menni Jahr
Hus' Steenbuck mit sin Rasselbann
In't Eiderstȩdsche, as værwahr
En Tropp vun Turko's husen kann.

Se plündern, stohlen, sengn un brenn,
Vertȩhren mager, fȩhr un fett;
Keen Koh weer sȩker op de Fenn,
Keen Fru inn Hus', keen Kind in't Bett.

Bi Garding leeg en Hof inn Lann,
De Haubarg as en lüttje Kark,
Dar leeg ol Steenbuck mit sin Bann,
Un Herr un Heer de dreben't arg.

De Win war drunken ut den Kros,
De Keller lerrig un de Kæk,
De Koh war ȩten ut de Bos,
Speck ut den Rok un ut de Læk. 192

De Bur mit All wat kunn, weer flücht',
Mit Knecht un Magd, mit För un For.
Blot een lütt Diern, de blev torügg,
Dat weer de Dochder: Martje Flor.

Weer eensam blȩben mank de Bann,
En Mäden, ȩben ut de Schol.
Muß maken mit ȩr lütten Hann,
Muß schaffen, dat de Dischen vul.

Do, as se daben, vull un dull,
Do war se ropen an den Disch:
»Kumm hȩr un schenk din Bȩker vull!«
»Drink en Gesundheit! Nu man frisch!«

Bleek war dat Mäden, as de Wand,
Doch mank dat Kriegsvolk unverzagt.
Se reep, den Bȩker in de Hand:
»Dat gah uns wol op ole Dag'!«

Still war de Larm. Op heel de Ror.
Un mennig roge Kriegsgesicht
Sä, as in Audacht: »Martje Flor
»Hett Recht! Dat Öller holt Gericht!«

Vun'n Haubarg morgens, still un sach,
Dar trock dervun dat wille Chor. –
Drum slutt noch jede Burgelagg
Mit din Gesundheit, Martje Flor!