Sän wi dat nich vær Jahren,
As se de Flint uns nehm':
Se kunn nich ewig wahren
De Tid, de wedder keem?

Un wat noch frisch un kräftig,
Weer wedder op de Been!
So swörn wi, twee nu föfdig, –
Un glücklich, dat wi't sehn!

Gedüllig hebbt wi sȩten
Op mennig Jahr un Dag,
Wi sehn dat Recht torȩten,
Dat't Gott erbarmen mag.

Op unse Sprak un Sȩden
Dar hörn wi Spott und Hohn.
Geduld! wi heeln den Frȩden!
Geduld! se krigt den Lohn!

Do fung dat an to lüden,
As weer de Welt in Noth.
Wat schull de Ton bedüden?
De Mann int Norn weer dot!

Klung dat ni, Kameraden,
As wenn de Kȩden rit'?
Uns Herrgott gevt in Gnaden!
Un wi gat wedder mit! 14

Fru, sök mi ut den Kuffer
Min Krüz un dreeklört Band!
Raff vunne Wand min Puffer!
Noch mal vært Vaderland!

Un de der dot un blȩben –
Den rächt wi inne Eer.
Un de ut't Land verdrȩben,
Kam fröhlich wedder hȩr.

Un fȩhlt dat inne Regen:
De füllt de Jungen an.
Uns Herrgott gift sin Segen,
Uns Herzog is de Mann.

Op ehrlich dütsch nu klingt dat:
Uns Friedrich lȩbe hoch!
Un Sleswig-Holsteen singt dat
Trotz alle Welt nu doch.

Gundag denn Kameraden!
Gundag ok Herr Hauptmann!
Uns Herr Gott gift't in Gnaden;
So trȩdt wi wedder an.