En Wagen kann nich dær den Klei,
                  un ritt der Wul to Pȩr:
Denn spreit de Slamm – dat's Noth un Dod,
                  de jagt der wild hendær. 171

Wenn so des Nachts de Rȩgen pallscht
                  un Wind un Haff is lud:
Wer glücklich is, de blifft to Hus,
                  un jagt keen Hund hinut.

Doch menni Seel de drifft de Pin
                  un menni Hart de Sünn,
De söcht un bȩdt, de flökt un schellt
                  un kann den Weg ni finn.

Denn gnad' em Gott bi't Scheringsmoor
                  Un bi de Wörner Wehl:
Na Möldorp to dar lockt en Schin,
                  Dar röppt dat: Hier's de Schȩl!

Folg nich! Dat is keen Minschenstimm,
                  Keen Licht ut Hus un Schün!
Dat lockt di twischen Moor un Meer
                  In Murrt un Dæpel rin.

Doch mennig Een de is as blind,
                  un folgt as weer't en Weg,
Un mennig Een de hört de Stimm,
                  un meent se lei em rech.

Un hört denn Wer int Morgengraun,
                  as reep en Minsch in Noth:
De is verswunn, de ward ni funn –
                  sin Seel genade Gott! 172