Weest noch? vergangn Jahr weer ik mit dermank!
Do trock ik mit langs de Straten hentlank,
Mit den Kranz op keek ik int Finster rin,
Do weer ik so smuck un weer Königin.

Weck du mi man fröh, wenn de Trummeln gat,
Denn hör ik un denk, ik weer mit oppe Strat,
Un mutt ik ok liggn, so ward mi to Sinn,
As gung ik un keek inne Finstern rin.

Un segg to Marie, dat se kumt, ehr se geit,
Un wis't mi ȩr Kleed, wat se ankrigen deit,
De Schärp un de Kranz, un de Blöm in ȩr Haar.
Denn dat blömt ja nu all as to Pingsten vært Jahr.

Ja all de smuck Blomen, roth, gȩl un so blau,
Blöht nu op de Wischen, un dal langs de Au,
Un abends ann Hȩben de hell witten Steern,
Un ik much wull hin, wa geern, och wa geern!

Oft hör ik bi Nachten en Vagel de singt,
Denn denk ik an Pingsten un de Klocken, de klingt,
Inn Garn schint de Rosen, inn Tun witt de Slöh,
Och ween nich, leef Moder, un weck mi man fröh! 222