| |
Summer weer kam æwer't Land, un trock in Dærn un Finstern.
Ok in Lampe sin Hus de Dær mit den Drücker stunn open.
Grön weer buten de Linn, un de Bank darünner weer schattig,
Lank de Dag, un mitünner en Stunn wul æwer to'n Snacken.
Keem de Meister ok oft man blot mal lank langs de Husdȩl,
Blot mal ruter to sehn un mal æwern Drüssel to rüken,
Fil inne Hand un en blank Stück Wark wat he kenter un naputz,
– Jümmer gift dat so Dingn, de sik fogt na de Hand un so umlopt,
Ahn vȩl Denken un Sehn, man schufft de Brill ute Ogen –
Keem he so, rund as he weer, un tründel mal rut vær de Husdær:
Süh, so muß dar en Ros' doch gar to suunerbar rüken,
De em dar blöhn anne Sit, twee Büscher, de een en Provinzros',
Oder sin Buschbom um dat Rundeel, dat lütt, ünnert Finster,
Dumslank, nüdlich bescharn, de harrn de Lünken em blotkratzt,
Dar muß he püsseln un don, un dat Warktüg war oppe Bank leggt.
Huck he denn awer man eerst, so fȩhl en Nawer man selten;
Lank sünd ok je de Dag', un en Stunn to'n Snacken sacht æwer.
»Ei, de Lünken sünd arg!« seggt Meister Nawer de Slachter,
Kumt opkrümpelt herut, breet vær en sneewitten Platen,
Roth dat Gesicht un de Arms, »de Lünken sünd as de Hæfen!
»Utverschamte Geselln! Min Antje föhrt Krieg mit de Deutschers!
Fröhjahrs luckt se ȩr Arfen un scheet bi de Arbeit koppheister,
Dat't en Pläseer is to sehn, wenn't Frunsvolk blot sik ni arger,
Summers plückt se ȩr Kirschen, un frȩt mit ȩr Höhner inn Winter.
Nȩ, se kumt ni herut, so rasselt son Bann inne Dornheck,
Wendt ni den Rügg um to gahn, so kratzt al en Dutz in ȩrn Weten.
Antjemöm, segg ik, lütt Fru, lat se kratzen, un plant du Kantüffeln,
Sȩker is sȩker, Kantüffeln mit Solt de lat sik wul ȩten
Mit en Stück Büffelemod! de grönen Arfen sünd Luxus!«
Darmit seet he al fast un krüz de Arms æwern Platen.
»Is din Dochder ni mit? min Frunslüd sünd na dat Warkhus.
Das je en groten Halloh mit dat Inwihn hüt un de Rȩden!
Blöm un Grön hebbt se dragen al sit fröhmorgens bi Körf vull,
Maien un Eken un Böken – dat gift to kiken un snacken!
Middag lohnt dat wul kum, as kole Kæk un en Kaffe.«
Seggt he un lüfft sik den Kopp. »Mi weer't to warm inne Angströhr,
Rock un Kamsol. Dat Hus heff ik sehn, dat is je wat Staatsches!
Optreppt vær anne Front, de Fotborrns bonert, un Treppen
Allens gewichst, dats wahr!«
»Ja wul, seggt Lampe, dat fȩhlt nich,
Ansehn hett't vær den Ort, un doch – ik mag dat ni liden!
So en Gebüd as en Sloß, mit Treppen as haut uten Marmor
Jüs to't Gerassel herop vun holten Tüffeln un Krückstöck –
Dat paßt gar nich tosam! seggt Meister as war he verdreetlich.
Nȩ, min Anna is ut, se much ni, se is na uns Wisch dal,
Wi hebbt Meihers hinut, dat Gras versort oppen Stempel
Bi dis Drögde un Warms, se süht mal'n bȩten nan Rechten.
Nȩ, ȩr drückt dat de Seel! Se harr je noch jümmer dat Arfstück
An den oln Bäckergeselln, den dowen, noch vun den Bäcker
Al vær min Swigerpapa, de hier inn Aben noch backt hett,
Den versorg se so wat – du kennst em je, unsen oln Detelf.
De muß nu ok in dat Hus, un jammer hier rum ton Erbarmen,
Dat is ȩr bitter int Blot!« Un Meister den weer't ok wul bitter.
Den dat awer ni rak, dat weer uns Nawer de Slachter,
Arger de fat nich op em, as Water nich fat op sin Köter.
Strȩwi seet he darhȩr un snurr un trumpeet mit de Lippen,
As sin Gewohnheit weer, un keek sik hægli int Wedder.
»Süh ins! röppt he denn lud! süh an! kumt dar ni de Umtog?
Fahnen wahrrafti værop! so recht! un merrn innen Fahrweg!
Rechtschaffen Stuff hört darto, as Rȩgen hört to en Jahrmarkt!
Hundn un Junges bi an, ol hinken Wiwer as Natrapp!«
So wat weer sin Vermak, denn keem he flink op sin Beenwark,
So, bequem inne Neegd, vun baben kiken un rȩden!
»Süh doch, wat der ni lȩvt!« un betrach den Tog mit Behagen.
»Schösteenfȩger,« so seggt he un wis't, »is jümmer doch nobel,
Dat mutt kam vun den Rok, dat kriggt en Smack as de Schinken,
Abgewaschen un börrst – en Leckerbittjen vær Damen!
Is ok jümmer darbi, oppen Ball mit Vagt un mit Schriwer,
Hier mit de Möllers tosam to Strat – as unsaubre Bröder!
Dar is min Burß ganz anners! de hollt sik eensam in Schatten,
Süh! betrach di em mal! de steit mit de Mull as en Sünnschirm
Un æwersüht dat vun Feerns – en Philosoph is de Bursche!«
Lampe de smuster vær sik. Doch gung't ni ahn en lütt Arger:
»He mit sin Schullern,« so seggt he, »de Goldsmid kunn je nich fȩhlen!
Näs un Meerschum værut, un kikt, as söch he sin Kalwer!
Wa Een dat argert, son Volk! Versteit keen Drüttel to smölten,
Awer dat löppt oppe Strat, dat rȩdt oppen Eggn un int Weerthshus
As en old Klockengehüs', wo de Parpentikel in uthakt.
Dat is mi recht vun de Art! Besüht de Kinner ut't Armhus!
So is't, as he dat mag! de Schol is ok je verleggt warn,
All vær sik in dat Hus, un en Lehrer mit in de Armoth!
Rikdom lehrt un wat anners un kriggt sin egen Katkismus!«
Darmit sett he sik hin, as de Tog den Fotstig værbitrock.
Kinner weern dat en Tropp, rein wuschen, in rennlige Kleder,
All æwereenssen in grau, de Junges mit nüdlige Mützen,
Mädens mit opflechte Haar, ganz lüttje de wackeln un draben.
Alle vergnögt un behögt, as gung de Weg na en Danzhus,
Trocken se rund um den Ort langs alle Straten un Stigen,
Ok an Lampe værbi na de Weid un dal langs de Gastwurth.
Nawer uns Meister de Slachter de hæg sik: »Süh na de Gæren!
Wa de Deutschers marscheert! In de Jungs stickt glik en Soldaten,
Wenn der en Dutzend tosam, un gar in en Stück von Mondeerung!
Dat is recht min Vermak! ich mag wul, wenn se Courage hebbt!«
Segg he un keek achterna, as mählig de Tog umme Eck bög.
Lampe awer vergeet gar licht dat Wrækeln un Mäkeln,
Hægli seet he dar hȩr, as gev't en Fierdag extra,
As dat wul gift innen Ort, ok wenn nix Sunnerligs los is.
Nawers lopt der herut, dar löppt de een to den annern,
Een den Hamer in Hand, de anner en anner Stück Reitschop,
Schotfell vær oder Schörrt, de Gedanken noch half inne Arbeit,
All oppen Sprunk bi 'n Snack, un hilt bi 't Wort, dat der umlöppt.
Denn son Wort inne Flucht is söter as menni en Prȩdigt,
Swar is 't wedder to gan, un endlich blifft man tohopen:
So ward't Fierdag mit, een exira ahn de Kalenner. |
