Ünner de schattige Linn – de Namdag glöh oppe Steenbrügg,
Langs de Straten un Stig – heel en Wagen bi Rothgeter Lampe,
Kürwagen, achter mit Korf, merrnin de Sitzen mit Küssen's,
Weke, mit Feddern utstoppt; inne Bos verpusten de Brun sik,
Twee so glatt se man weidt op en Wisch twischen Eider un Elfstrom.
Bleßte, tamm as de Schap, un lat sik locken as Schothunn,
Klok un krütsch as de Muppsen! – Dar! prust se nich gegen uns Water?
Pumpenwater is hart, se drinkt to Hus uten Quellborn!
Kærsch is de Bur un sin Veh, de föhrt en Lȩben as Prinzen!
Awer'n Geschirr vær son Pȩr – en Schaun noch weert vær en Störrtkar!
Nich en Stangtom mal ut Metall! Keen Ring anne Schuklapp!
Halters ut gris linn Gurrt, keen mischen Knop annet Sȩltüg! . . .

    Meister de püssel dar rum, un gev de Brunen to drinken,
Hung dat Geschirr anneWand un snack mit sik un de Beiden, 120
As he so stunn un betrach, un harr sin Hart in Gedanken,
Bald en Tom inne Hand un bald wat anners in Ogen,
Oder en Wort oppe Tung, as hör he rȩden un Antwort.
»As de Prinzen, jawul!« so snack he sacht mit de Bleßten,
Klopp se æwer de Schuft un strak se æwer den Bogen,
De sik strecken vær Wȩl. –
                                              Sin Vetter hörn se ut Bunsoh,
De weer ok innen Ort, un nu to Mark mit sin Süster.
De em sin Husstand föhr – en grote Fründ vun sin Anna,
De se mitünner mal haln un geern op wȩkenlang mitnehm',
Summerdag, wenn dat ins paß, – nu weer't je frilich ni mæglich,
Sit ȩr Moder to Grav – de gude – och! nu wa lang al! –

    So stunn Meister un dach, beseeg de Pȩr un dat Sȩltüg,
Seeg sik um inne Bos un æwer de Dær innen Sünnschin,
Stunn un seeg inne Luft, as gungn denWeg sin Gedanken.

    Glücklich drippt se dat noch, dat de Fremden noch ut un to Mark sünd,
Nu is doch wenigstens Tid den Kaffe to kaken un klären,
Rohm uten Keller to haln, frisch Brot un egenbackt Stuten! –
Wa sik dat köhlig dar wahrt! de Melk is sunst nich to bargen
Bi son mulstrige Luft, – de dreiht sik al bet de Middag!
Keller! dat geit der doch mit! ok noch so lütt un so schummrig!
Dat is en Schatz vær en Hus! – Un en Ehrgiz is he vær Anna!
Rein de Luft is al schön! – de köhlt ȩr Athen un Bossen,
Frisch de Geruch un de Duch! – Se kikt in Pütten un Setten,
Rükt de Botterkruk na, un prövt de Stabben vun güstern,
Fingern spitz un de Mund, un tippt anne kirschroden Lippen.
Lang doch hett se nich Tid, se snitt den Schinken in Schiben,
Snitt in Dalers de Wurst un bredt se sauber op Tellern.
Denn, mit de Schütteln in Hand, den witten Arm um en Grofbrot.
Noch inne Fingern en Guß, lichtfarrig stiggt se de Trepp rop,
Füllt den behäbigen Disch un seggt: süh so! un is't redi! 122