Værbi ant Finster sȩgt mit to
En Bündel natte Döker –
Dat is en Fru. Denn mit Hallo
Kamt Jungens mit ȩr Böker.

Op jede Slætellock dar fleit
De Wind »in höchsten Tönen«,
Un dörch den hollen Schosteen geit
Dat as en Orgeldræhnen.

De nu ut Finster kiken kann
Op Minschen, Dreck un Water
Un süht de Spaß in Drögen an,
As seet he int Theater:

De freu sik so, as ik dat do,
Ok mal an Storm un Regen,
De seh de frischen Jungens to
Un lehr vun se: sik hægen.

Ob gnȩterswart, ob klæternatt,
Ob Winter oder Summer –
Versteit sik – wenn se richtig satt,
Dat makt se all keen Kummer.

So lat ik ok dat Wedder gan
Un Dag' un Jahren wannern,
Bet dat dat endlich heet: Lütt Mann,
Mak Platz mal vær en Annern! 173