Vun Dörp to Stadt – dat weer en Reis'!
Vun Land to Dörp – dat weer en Fahrt!
Wo nu dat blanke Bahngeleis'
Een bringt, ehr man der wis um ward. 181

Na Hamborg reck wul mal en Mann,
– He drev mit fette Ossen rop –
De smȩrten Kremperstȩweln an,
De Geldkatt um, Südwester op.

In't dütsche Rik noch wider rut –
Dat weer as gänzlich unbekannt,
Un »æwern Harz« dat weer so gut
As ut de Welt, in't wille Land. –

Do lȩv un storv der mennig Een
Op Sylt, op Amrum un op Föhr,
De vun de »faste Wall« nix sehn,
As dat't dar, an de Kimming, weer.

Dar, disse Strȩmel, æwer weg,
Wo sik de See un Himmel trennt,
Værn Schipperog mit to doch neeg,
So dat man Veh un Menschen kennt,

De Mælen süht, un op en Kark
Den Fleier in de Abendsünn,
Un hȩr, vun Likentog un Mark
En Ton, as reep wat æwerhin. –

Twars unse Schippers, junk un frisch,
De sȩgeln um de ganze Welt,
Vertelln ok nös an'n Abenddisch,
As wenn man Märken sik vertellt.

De harrn de swarten Minschen sehn,
De Appelsina's oppen Bom,
De weern in de Brunsilgen wȩn,
Un op den Nil- un Maëlstrom. 182

De harrn in Tasch dat rode Gold,
Korallen vær de junge Fru,
Un endlich, wenn se möd un old,
Harrn se en Platz hier vær ȩr Ruh. –

Doch vær de Jungs un ole Möm
Dar harrn wi hier den rechten Strand,
Dar kunn wi dichten, denken, dröm',
As weer uns Land dat Wunderland.

Wi hörn de Klocken inne Deep,
Wo Kark un Sark versunken weer.
De Wulken trocken, as de Schȩp,
Un hoch de Steern deræwer hȩr.

Wi hörn den Stormwind, wa he kracht,
Un de Getiden, Ebb un Floth,
De Mewen, wa se schrillt un lacht,
De Lurken, wa se trillern do't.

Un Winterabends, lank un trag',
De Lamp in Brand, de Aben hitt,
Vertell de Gærn un Knech un Mag'
Grotvader vun de ole Tid.

Wat de ni wuß vun Ris' un Hün'!
Hoch in de Luft vun't wille Heer!
Vun Königskinner inne Dün'!
De Ünnereerdschen inne Eer!

Dat Meiste weer man ole Sag',
Vun Wenig lövt, un man vertellt.
Blot Niß – dat hör man noch to Dag',
Niß Puk weer noch nich ut de Welt! 183

De Ünnerwelt!! – – Man süht en Lock,
Man denkt: en Mullwarp, denkt: en Rött!
Mit eenmal kumt en Kopp – en Pock?
En Tuts? – en Dings Een vær de Föt . . .

Niß Puk!! – He driggt en olen Hot,
He steit un kikt di in't Gesich.
Du seggst: »Gun Dag!« un: »Gröt d! Got« – –
So fahrt he in dat Lock torügg.

Du steist alleen, un mank de Dün,
Un denkst: dat schall mi doch verlangn!
Dar– wit – in't Sand – dar dravt dat hin:
De Ünnereerdschen sünd to Gang'!

Ja, lop! un lop de Been di af!
So lopt de Tüten oppen Strand! –
Wo bleben se? – – Ant stille Haf
Sünnt sik en Seehund oppen Strand.

Doch hörst du lisen æwerhȩr,
Un ünnerhin, un rund herum –
As klungn de Waggen æwer't Meer,
As weer't Gesang, wat summ un brumm. –.

Wer denn en gut Gewȩten hett,
De hör, un denk sik, wat he mag.
Uns Herr is man en Bȩten bet,
Un röhrt sin Orgel Nacht un Dag. 184