Nu schickt Ju mi en Bok vull Deerten,
De Köpp mit Hörns, mit lange Steerten,
Bald hebbt se Flünken, bald en Fot,
Oftmals fifhunnert mal to grot,
Ȩt achter, leggt vun værn de Eier –
Undeerten sünd dat, min Fründ Meyer!

Nȩ, wo en Beest int Water flüggt,
Grotmoder lüttje Kinner kriggt, 202
Een hett dat Lungwark anne Been,
Een hett opt Tungwark scharpe Tähn,
De brödt de Eier inne Magen,
De driggt sin Ogen op en Staken:
Weer't nich betekend un beschrȩben,
Keen dȩgen Döwel kunn dat löben!
Wi sän: Fründ Meyer, mak keen Plunder! –
Nu awer seggt wi: Gottes Wunder!

Dar waßt je baben anne Böm
Ok Saken, de man sik ni dröm,
So waßt deep innen Meeresgrund
En Welt vun Wunnern kunterbunt;
De Schipper seilt deræwer weg,
De Fischer makt sin Nett torech,
Wi annern, as gelehrte Herrn,
Kikt to, un gat der rum spazeern.

Wi kennt je wat en Fischer kriggt:
Man kann dat ȩten, oder nich,
Dat geit uns as de Ellerbȩker:
De kennt Locksteen un ohne Löcker,
De kennt de Fischen, de wat gellt,
Un de noch warrn künnt, wat se schüllt.

Nu awer wüllt wi't nich vergȩten:
De See gifft mehr as wat to ȩten,
Dat Water deent to mehr as Baden,
De Haben mehr as to'n Verladen.
Is't so ni recht?
                          Un so en Gruß
An di un an Karl Möbius. 203