»Klaus Kleen«, dat harr wul bȩter paßt:
Dat weer keen Schipp mit Seil un Mast,
Mit rike Ladung, stolte Fahn –
Dat weer en lütt bescheden Kahn.

Plattdütsche Leeder weern sin Fracht. –
Wa mennig feine Herr hett lacht,
Sin Kniper in de Ogen drückt
Un værnȩhm seggt: »Dat is verrückt!«

»Plattdütsch dat is je Kauderwelsch,
De Sprak vær Wiebke un vær Telsch,
En Buernsprak vær Hans un Klas,
Un mal vær uns Slach Lüd ton Spaß.«

Dat weer de Tid, wo Holsteen blött,
De Dän uns op den Nacken pett,
Wo all wat Hochdütsch uns verleet
Un Truer uns inn Harten seet.

Do hör uns Volk sin Modersprak,
Dat drop sin Hart as Dau un Dak,
En Quickborn war't vær Lütt un Grot,
En Husfründ mit sin Nam: Klaus Groth.

Do hebbt denn bald ok Anner sehn:
Platt weer wat anners, as gemeen,
Un bald hör man de Welt vertelln
Vun'n Quickborn un de Olln Kamelln.

So sȩgel denn min lüttje Kahn
Hinæwer æwern Ocean.
Un nu – wat hör ik? – röppt man lud
Dar, æwer't Water: »Plattdütsch rut!« 299

»Plattdütsche rut!« un: »Plattdütsch baben!«
Als weer New-York ann Kieler Haben.
Fritz Reuter-Club un Club Klaus Groth!
Wa sik de Tiden ännern do't!

Ik hör't in Demoth un in Freid,
Ik, noch alleen vun uns Tweebeid,
Vær Em un mi, un reck de Hand
Dankbar to Ju int fremde Land.

Mi stiggt dat Hart – doch nich vun Stolt –
Ik weet, ik bring nich Geld un Gold,
Ik bring en Hart so slecht un recht,
As hier bi uns to kloppen pleggt.

Vær Jüm ok noch en Wort: Holt fast!
Dat ok in Sleswig-Holsteen waßt.
Holt fast an Holsten Art un Slach.
Wo ok de Fot Jüm drȩgen mag.

Un noch en Rim: de Klub Klaus Groth
Schall leben! un dat ga em got!
Un wat ut Sleswig-Holsteen da,
Wȩs glücklich in Amerika.