All wat Amerika betritt,
Is æwer't Jahr en Yankee;
Dat man noch »buten« en Heimath hett,
Gar Heimweh – Jan, dat denk' ni! 294

Dat man ut Dütschland is, gewis,
Dat mutt man smuck verstȩken,
Un mehr as en Verbreken is,
In New-York plattdütsch sprȩken.

Nu schreevst Du mi en plattdütsch Breef,
Un ik – dat kunnst Du denken –
Heff ik man de Gelegenheit,
Ik lat se mi ni schenken.

Ik sett mi glik »op't Huppelpȩrd
Vær Kinner, Jungs un Wichter
Mit'n plattdütsch Tægel, Sadel un Steert,«
Denn so is en plattdütschen Dichter!

Nu hebbt wi't Unglück dar, Johann!
Warum ok leetst Du't drücken?
Nu hett he't lest, nu kumt Herr Harm,
Um uns de Bux to flicken.

Un de versteit't, dat's eenerlei!
De weet wul Næt to knacken!
De sprickt vun den »klȩwrigen Sprakenklei,
Wo wi drut Koken backen.«

Natürlich meent he sin Modersprak,
De he lang veracht' un vergȩten.
Blot dat wi Sünner em recht verstat,
Verquetscht he se noch en bȩten.

He hackt ut en »klȩwrigen Sprakenklei«
In Vers sik smerrige Klüten,
Um uns, un wat uns heilig un eernst
Vun baben darmit to besmiten. 295

Denn em, versteit sik! – klȩvt vun so'n Dreck,
As Moder- un Kinnersprak,
Vun Wehmoth, Heimweh na Land un Dörp
Nix nich an de Stȩwelhack!

He's smart, he is a clever man,
He kennt de Welt utwennig,
He weet, wa lumpig so'n Dütschen is,
So'n Dichter, wa elennig!

Dat is en Minsch ahn Ideal,
De schrift Ju allerhand Snurren,
»De holt New-York vær en Dörp, de Sleef,
»Un Ju mit enanner vær Buren.«

Dat bün ik nämlich! »Un krüz ik den Pohl,
Denn sprȩk ik nich ut de Bibel;«
So seggt Herr Harm, un he weet dat wol,
Denn he is lang ut de Fibel!

He meent, wer leegen will un lüggt,
De leeg, un lat dat drücken:
Dat's Swart op Witt! Ok kloke Lüd
Lat sik in Versen berücken.

Un weern min Böker jeder Sit
Ut frame Seel ok schrȩben,
(As't denn je is!), he seggt: de Mann
De schrifft blot um to lȩben!

De hett keen Gott, keen Religion . . .!
Wat, Harm, büst Du keen Sünner?
Du meenst, ik lop vær Dollars darvon,
Wul gar vun Fru un Kinner? 296

Du meenst, ik mak dat so as Du –
Ut't Vaderland to lopen,
Un denn to schimpen, as en Hahn:
So'n Lump, de lett sik kopen?

Du schimpst op unse dütsche Rik,
Du nömst uns dumm un dæsig,
Wenn wi denn »swörn op Dütschlands Kron,
»Op Moltke, Bismarck un – Bræsig.«

Du weerst nich dar, as't bi uns goll,
Du weerst bi't »Acker pooten«,
As wi't oprichten mit uns Blot,
Uns Lütten un uns Groten.

Du snackst vun fröher Dægd un Dad,
Wo du ok fȩhlst – nich wahr?
Un meenst, de Feigheit föhr uns an
In't fürchterlige Jahr.

Wullt wul Tyrannen slachten gan? –
Och hör, min lüttje Harm:
Du büst an Weisheit, Religion,
An Kopp un Harten arm!

Mak Du Din Vers op Yankeesch, Fründ,
Un mak Di eerst en Nam,
Denn snack vun baben dal, min Kind,
Denn magst Du wedder kam!

Bet darhin lat Din Vaderland,
Din Modersprak in Ruh;
Lehr eerst Beschedenheit, min Harm,
Un denn sprick wedder to!