| |
»Ei is en Ei!« ward der seggt, »sä de Prester un lang na dat grötste.«
»Hus is en Hus« seggt de Bur, wenn't man Rum hett, seggt he, un warm is,
Ständers sȩker un Dack, un vær Dær en Platz to den Dünger.
Utsicht – wat de bedrippt – ja, seggt he, de hett he anmodig:
Dicht vær't Finster hett he en groten Hümpel von Wischhau,
Warm un drög vær't Gesicht un rennlich ünner den Föten,
Un to Summer, denn plegg de Kæksch dar Hemden to drögen,
Dat is pläseerlich to sehn! So seggt he, un smökt uten Meerschum,
Reckt sik de Arms ute Schullern, un rȩkelt sik ut in sin Grashof.
De hett de Friheit umsunst, vær Rum brukt de ni to sorgen,
Lankhin streckt sik sin Garn, æwern Tun hin rükt he sin Weidland!
Anners is 't inn Ort, vær den Börger, vær den Gewerker!
De mutt allens betaln, so ward em allens ok leeflich:
Sünn un en Stück blaue Luft! en Eerdklutt, wo he en Kirsch plant!
Lütt bȩten Blædergeruch vun en Linnbom oder en Eschen:
Allens is em wat weerth un spart em ok, Törf oder Gaslicht,
Weern't ok man Stȩweln un Schoh, wenn de Steenbrügg rein na sin Hus föhrt.
Wahn man mal Een in en Strat so enk un small as de Sacktwit,
Nawers achter un vær, un Wäsche vun baben un ünnern!
Dat is en anner Kummin! as wenn man, Süden vunt Markt rut,
Tȩmlich to Enn vunnen Ort rechts af na Lampe sin Hus bögt!
Gradut wannert de Strat, værbi geit sauber de Fotstig,
Awer torügg inne Schul, wo de Linnbom breet sie herutstreckt,
– Noch is Platz vær de Dær to en Nȩlk un en Tulk un en Zittlösch –
Sünd der Finstern so blank un Gȩweln so grön un Schösteens,
Sünd da as Meerschumpipen mit Petum, ȩben eerst ansmökt,
So anmodig un warm, un een wo Lampe ut rökert.
Nich keen niebu'te Hüs', un keen mit Thorns oder Arkners –
Lampe sin gar weer old; wa Mennigeen harr dat al opnahm
In de lütt Dær ünnern Bom mit den blanken afgrȩpen Drücker,
De mal recht derin dacht to lȩben un to geneten!
Mennigeen! munter to Fot un dat Hart vull Freid oder Hæpen –
Och un se drogen em rut, un de Dær war achter em tomakt,
Un de Drücker, so blank – sin Hand, de fat em nich wedder!
Dar harr en Bäcker al wahnt, Brod backt, wenn Annerlüd slepen,
Slapen wenn Annerlüd wakt, Hemdsmauden lopen in Winter,
Arms opkrämpt, barbeent, un sungn – dat schall langs de Gastwurth!
Denn weern de Leder verstummt, de Bütelkist harr nich mehr klappert,
Keen warm Stutengeruch keem morgens fröh ute Husdær,
Kold stunn achter de Aben, vull Röben Winters un Wurteln, –
Doch de Linn un de Sünn un de Drücker – se schin' der as jümmer.
As do de Slösser dat koff, ol Kleen, wer kann dat noch denken?
Das nu hȩr al en Tid – de Weid' weer do noch en Sandkul,
Nich en Hus noch en Bom, wo nu de Strat mit de Garns löppt,
Abends de Lampen der brennt, un Summers in Schatten der Lüd sitt.
Weddernm lȩv dat do op, in den Backaben puß de ol Blasbell,
Hamers un Ambult de klungn, un dat Hus keek blank ute Schiben. –
Nawers keem' der do geern, ol Kleen vertell un much snacken,
Heel en ol drulli Kumpan! de Swigervatter vun Lampe,
Lȩs ok de Zeitung wul vær, de flegen Merkurius domals.
Sünndags weer dat sin Amt, vunne Kark glik gung he na't Posthus,
Un wer nieschirig weer, keem Abends un hör se em lȩsen
Jungelüd lepen dar ok vunne Nawerschop, de sik dar dropen,
Seten un klæn mit de Ole, un wesseln en Glup mit de Dochder,
Oder Een keem um en Rath, wenn de Koh de Büst inne Been trock: –
Blot to stilln mit den Stock verstunn ol Kleen as en Cursmid.
Doch gegen't Fewer verschriben dar harr he keen Dülden un Globen.
Nu weer't Lampe sin Hus. In den Backaben smöllt he sin Mischen,
Got un raspel un fil un vertell sin olen Geschichten,
Sülbn nu old un vergraut, doch jo nich drang un en Grisgram.
Dat harr he arvt mit das Hus, dat steek noch in de oln Müern,
Singeltrüdjen weern da noch hȩr vun den lustigen Bäcker,
Un vun sin Swigerpapa son Anstrich, sä he, vær Lüden,
Dat se geern bi em keemn un hörn, wa he klæn dȩ un arbeid. |
