Dös is so kühl, so wách, so gut!
Dö wáchst'n Pflámá bleib'n
Jákobifedán geg'n dös Bett;
's is gar nit zum Beschreib'n.

Má moant, má kinnt' sih selbá heb'n,
So g'ring is 's Blut im Leib;
Und z' nebst dem hat má noh dábei
Sein'n schönst'n Zeitvátreib.

Da kráxelt an-r-án'm Stámmerl Gras
Á Käferl flink in d' Höch',
Nimmt d' Fliegerln z' Hilf', und tut so frisch,
Als hätt's dö best'n Täg'.

Es hat s' leicht áh: – was gáng' erm a?
Was 's braucht, hat 's übáschi;
G'sund is 's dábei, – ja schau, mit dir,
Lieb's Käferl, tauschát' ih.

Á-n Amáss' schleppt á-n Árl durt,
Und plagt sih mehr, als z' viel;
Durt treibt á Muck'n in dá Sunn'
Á guti Wál' ihr G'spiel.

Durt kummt á Bein; – ei flieg' du zua!
Heunt' scheuch' ih dih schon nit:
Heunt' hast mit deini Bleameln z' toan,
Und laßst oan'm gern án'n Fried'.

Ja, wie-r ih sag', á Welt is da
Von Tierl'n lieb und kloan, –
Und hat má gleich koan' Ansprach' nit,
Má-r is doh nit álloan,

Ui! wie-r is 's aber erst so schön,
Wann ih mih z'ruckleg'n tua',
Und schau' 'm Himmel übá mir
Á Wál' recht ruawi zua.

Da kimmt má 's Blabi schier so voar,
Als wár 's z'tiefst untá mir,
Und ih – ih liegát' drobmád z'höchst,
So macht dö Lag' oan'n irr.

Und für á Wassá halt' ih d' Luft,
Und glaub', dáß d' Ast vom Bám,
Wie's Lüfterl wáht, sih einibieg'n, –
Und halt' mih selbá kám.

Ganz dámisch, moan' ih ietzt und ietzt,
Ih fall' in's Wassá, – zuck',
Und kugel', ohni dáß ih 's will,
Au'm Bauch mih wiedá z'ruck.