Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Flinserln

V. G'schicht'ln.

1. Dá Raubá.

(Á g'spáßig's G'schicht'l.)

»Ietzt hab'n má-r abá Zeit, G'vadámann, dáß má-r uns schieb'n!« sagt dá-r alti Knopfberger zu'm Gántinger, dáwál á sein Krüag'l, was noh á hübsch's Nág'l halt'n tut, auf án'n Zug übri schütt't, und mit-r án'm tief'n Kreistá 's Mál sih mi' m Jarm'l awischt, dáß dá Spieg'l au'm Aufschlág'l bleibt.

»»In Gott's Nam'!«« – antwurt't erm dá Gántinger, und ruckt sein'n Stuhl, – »»was mih betrifft, so wollt' ih, dáß dá G'vadá siebázeh'n Täg' und Nächt' in oan'm Ad'n bei uns herent' bleib'n kinnt'! – Aber übá d' scheangládi Lies'l übri habt 's ös noh á schön's Ört'l, und 'n Tag will má halt noh nit recht g'spür'n. Dá Hirsch springt weidá, als was dös Trümm'l austragt, um dös á wachst! – Auf 's Monát um dö Zeit kinná má schon á Glás'l zuageb'n!«« –

Dá Knopfberger hat dáwál sein'n Hut mit dá groß'n Stag'lschnall'n und sein spánisch's Rohr mi' m goldánán Knopf, 's Erbstuck vom selingá Schullehrá, g'nummá, mit dem á d' Bubmá alláweil durchplödert hat, dáß s' hätt'n aus dá Haut fahr'n mög'n. – Dá Franz, 'm Gántinger sein Suhn, á Bua wie-r á Tannábám, is ganz pomáli in sein'n Jánker einig'schloss'n; d' Resel abá, sein Schatz, 'm Knopfberger sein Mád'l, mit der á-r eigántli, erm z' G'fall'n, übrágangá-r is, steht da, als wann s' nix denkát', halt't mi 'm link'n Arm 'n recht'n Ellábog'n und kratzt sih hintá'm Ohr, als wánn 's ihr nit z'sammágeh'n tát'.

»Wáß dá Vadá was?« sagt auf ánmal dá Fránz'l, und d' Freud' übá sein'n gut'n Gedank'n leucht't erm bei dö Aug'n aussá, – »kinnt' ja ih mi 'm G'vadán übrigeh'n! Nit?– Muring geht's mit dá-r Arbát á so schön stád, und weg'n án'm oanzing' halb'n Vurmittag wurd's grad áh noh nit aus sein, moan' ih. – Wann dá Vadá und d' Jungfá Máhm' nix dáwidá hab'n – –!« –

»Áh ja gleih wol nit!« schmutzt d' Resel, und dá Vadá mocht just áh koan G'sicht, als ob á-r erm d' Freud' váderb'n wollt'.

Nachdem s' ánandá b'fürt't hab'n, gengán s' ernári Weg'. Voran macht dá-r alti Knopfberger sein stád's Trápp'l; steckt sih sein Nasenrauckerl von Kronáwetholz in 's G'sicht eini, und fahrt dánah wiedá mit dö Händ' in d' Rocksáck'; denn dá Wind schneid't ganz mordianisch übá d' Berg' übrá, und mi 'm Vákältingá is koan G'spáß nit z' mach'n. Hint'n nachi geht dá Fránz'l mit dá Resel. Red'n toan s' nit viel um án'n Kreuzá; abá d' kloan' Fingá hab'n s' z'sammág'hákelt, und so läut'n s' mit dö Händ', dáß erná dö Zeit vágeht. D' Augná lass'n s' áh nit feiern, dáß á-n iardá Blick wáß, wo-r-á hinzielt, bis erná d' Finstá 's G'spiel vádirbt. Über á Wál' abá wird 's schon wiedá licht, und dá Monschein legt sih so freundli auf d' Berg' und auf d' Weingárt't, dáß má moant, má kinnt 'n greif'n. Wann 's nit á so kalt wár', und wann nit imm'rámal ám Weg' aus dö Gráb'n noh á hübschi Porzion Schnee füráguckát', má glábát' frei, 's is á Summánacht. D' Resel huscherlt áh schön, und dá Fránz'l selbá nimmt sih nur dá Schand' halbá z'samm, dáß má-r erm nit vurwerf'n kann, es hätt'n bei sein'm Schatz g'frur'n. – Zu'm dátrag'n is 's just á noh! –

»Ih bin, meiná Seel', froh, dáß má dáhámbd'n sán,« red't dá-r alti Knopfberger z'ruck, auf den s' völli vágess'n hab'n; – »wann unsá Máriánd'l koan'n Plausch bei'm Nachbá g'fund'n hat, so wird ihr weidá nit schön entrisch wor'n sein. Sie siecht á so alláweil in-r án'm iard'n Handwerksbursch'n, der fecht'n kummt, án'n Raubá. Nan, ietzt hab'n má s' báld dálöst!«

Dáwál á so red't, kummán s', ám God'sacker umi, zu'm G'moanwirtshaus. – Halla! da is á Lärmá und á G'schwur drinnád, als wöllt'n s' dem stád'n Völk'l an'm God'sacká dáneb'n expreß dö Zändt' lang mach'n. Bald hört má-r án'n Krüag'ldeck'l zuaschnapp'n; bald wie-r oaná sein'n Oach'l-Kini au'm Tisch niedáhaut dáß má glaubt, d' Fingá müss'n nachigeh'n; bald án'n Jucházá, bald án'n »Schnipfá« oder án'n »Dieb«, odá was halt dá Rausch grad aus-r án'm iard'n aussáred't; – kurzum, 's g'hört á g'waltigi Nátur dázua, wann á Kamp'l, wie dá Knopfberger, z' trutz seini weiß'n Schübeln, noh oaná-r is, vurbei geh'n soll, ohni auf á Máß'l G'rebelt'n einz'fall'n. Er tát 's áh, moan ih, belei nit, wann á sih nit so án'n kloan'n Nachtauchá heunt' noh auf dáhoam aufg'hebt hätt'. –

»Non, Máriánd'l, hat uns Nermbst nix einátrag'n?« red't dá Knopfberger d' Alti an, dö erm, weil s' schon mit Schmerz'n an 's Nachbá sein'm Fenstá g'wart't hat, just aus 'm Schmidhaus entgeg'n kummt.

»»Nan, abá koan'n kloan'n Schrock'n,« antwurt't s' erm – »hab' ih weidá doh nit ausg'stand'n! – Ih sitz' drent' am Fenster, und hilf' dá Kad'l Fedán schleiss'n; – da is má-r auf oanmal, als hörát' ih unsá Haustür knaráz'n. Ih und d' Kad'l spring'n gleih übri; schau'n in d' Kammer eini; such'n d' Kuch'l aus; steig'n auf d' Bod'nstieg'n auffi; kehr'n 'n ganz'n Hof mitsamt 'm Saustall und 'm Stadl um, und gengán durch'n Grasgart'n bei 'm hintán Zaun wieder aussá; – abá nindáscht war nix z' seg'n und nix z' hörn, und all'n Zwoa'n is uns á kaltá Frost übá 'n Bug'l g'loff'n. Ih sag, halt alláweil', wann 's nit doh wer g'west is, so hat sih wer ang'meld't!«

»Warum nit gar án'n Rausch, Máriánd'l,« – tröst't s' dá-r Alti und váziegt 's Mál zu-n án'm Schmutzá, – »non, und wár 's justáment aus, wann sih dá Máriánd'l ihr mifelsüchtigá Vedá, der unsá'm Fürst'n sein Leibkutscher is, ang'meld't hätt'? So á-n Anmeldt'n hat sein G'wicht! Lass' sih abá d' Máriánd'l koan gráb's Har nit wachs'n! – Bring s' uns liebá was zu'm Gurg'lschmier'n aus dá-r Ofáhöhl' fürá! – Ih wir' halt schreckli dursti im Geh'n! – He, Fránz'l, – Resel! Seid 's ös ang'wachs'n? Ha eng d' Lieb' zu leibhaftingá Taubstummerln g'macht? – Wann ih au'm ganz'n Weg übrá nur oan Wirt'l g'hört hätt'! – Macht 's eng brát, Schwiegásuhn! Tut 's, als wann 's dáhoam wárt 's! – Hátz erm ein, Resel! Leg' nach á biss'l – 's jungi Volk muß lusti sein, nit 'n Nipf hängá lass'n, wie-r á zipfáti Henn'! – Fur 'n Fránz'l wird 's feirádi Bett g'recht'lt, Máriánd'l, – und á Krüag'l stellst erm zu Vursorg' hin, wann erm eppá trámá tát', dáß 'n durst't! So!« –

G'scheg'n is 's! – Ietzt zieg'n s' ernári Röck' und d' Resel 's Spenserl aus, und setz'n sih umá 'n Tisch her, und rucká 'n so lang, bis á-r au'm knopfát'n Bod'n grad steht. Mitt'n auf dá Platt'n steht á messingáná Leuchtá mit áná frisch anzundtná Schustákirtz'n, und dáneb'n á weiß's Weinkrüag'l mit großi blábi Bleameln und án'm zinnánán Deck'l, wo'm Knopfberger sein Nam' darauf einkrazt is.

D' Máriánd'l hockt auf dá-r Ofábank und napfázt. Dá-r Alti plempert, so lang 's geh'n will; d' Resel loahnt an'm Tisch, macht án'n doppelt'n Lümmel und schaut in 's Licht eini, ob ihr nit á Schreib'n zuasteht, odá sunst was B'sundás; Fránz'l abá schaut s' an und streckt in oaná Vágnügn'heit d' Füß' aus, dáß s' auf dá-r andán Seit'n vom Tisch wiedá füráguck'n. D' Kirtz'n brennt ganz dumpá; denn auf's Schneutz'n denkt koan's nit, wann gleihwöhlst dá Botz'n schon fingálang is.

Auf oanmal, wie d' Resel so einischaut in d' Flamm', und dös Ding abábrinnt daß d' Kirtz'n schon über und über á-rinnt, beobacht't s' ás erst, und schreit, auf 's Vadá'n sein'n Tasch'nfeit'l übrig'längád, als wann 's Haus brinnát': »Á Raubá!«

Dös z' schrei'n, und á Krachá, dáß má g'moant hat d' Bettstad geht aus 'm Leim, – is oan's! – Herrgod noh ánmal! da schau'n s' aber alli ánandá schon áh wie d' Nánnerln an und wiss'n nit, was s' denk'n soll'n. – »Vadá!« schreit d' Resel und traut sih nit umz'schau'n.

D' Máriánd'l fahrt áh in d' Höch', und behaupt't bánfest, sie hätt' noh g'seg'n, wie sih 's Bett á wengerl hebt, – sich kinnt' á Juráment drauf a'leg'n.

»Non, derá Hack'n wern má schon noh án'n Stiel find'n!« moant dá Fránz'l, dem mit oanmal d' Kuráschi in alli Gliedá g'fahr'n is; nimmt d' Ofágab'l, dö grad bei dá Tür loahnt, buckt sih auf d' Erd' abi, und bitt 'n Knopfberger, dáß á-r erm leucht'n möcht'. – »Is 's, was dá will, dös Krach'n kinná má-r ánmal nit brauch'n!« –

Er stupft und stiert untá 's Bett hintri; 's wird erm selbá völli entrisch dábei. – »Vadá, ih g'spür' was, so wahr als ih leb'!« – Er stupft nohmal, á biss'l stirká, – weidá hintri; – ietzt hat 's troff'n, – noh á Mäkázá! – und untá 'm Bett schaut á Kopf fürá, dáß erná völli 's Hör'n und Seg'n vágeht; – so sán s' dákemá. –

»Hab'n má dih, Vog'l?« – sagt dá Fránz'l, und packt 'n Kerl bei'm Krag'n, dáß á nit pfnofáz'n kann, – »hab'n má dih? – Non, kumm' nur dáwál in 's G'moanwirtshaus, da wird dá dá Scherg' schon sag'n, wo má 's Bettkriech'n lerná kann!« –

Mit allá Vursicht zárr'n s' 'n aussi in's Wirtshaus, und hab'n 's áh gleih heraust, dáß 's wirkli á Raubá war, der sih in 's Haus einig'schlich'n hat. Wie 's d' Máriánd'l abá g'mirkt und wie s' nachg'schaut hat, is á hintá 's Bett g'schloff'n und hat da wart'n woll'n, bis allás schnarcht. – D' Resel abá mit ihr'm ánfältingá G'schrá übá 'n Raubá, den d' Kirtz'n kriegt hat, is eigántli d' Ursach' g'west, dáß á g'moant hat, sie hätt' n-án bemirkt und ihr G'schrá wár' erm angangá.

So is oft á dalkátá Kletz'n d' Ursach' von-r án'm groß'n Glück. Der Raubá hätt' kinná-r alli umbringá; – ietz abá leb'n s' noh, und dá Fránz'l hat mit sein'm Weiberl, mit dá Resel, 's G'moanwirtshaus in Pacht g'nummá, – und wer á'n gut'n G'rebelt'n will, därf drobmád nur seini poar Zwoanz'gá nit auschau'n, so hat á-r á Máß'l, und was á mit-r án'm Máß'l hat, wird á schon au'm Hoamweg inná wer'n.