| |
Heunt' is 's schon g'walti spat, ih wett'!
Mir guckt schon d' Sunn' so warm in's Bett';
Und 's Ranzná laßt mih noh nit aus:
Geh', Hans! mußt doh heunt' 'naus!
Bleibt d' liebi Sunn' ja áh nit lieg'n,
Schau, – glanzád is s' schon auffág'stieg'n.
Non! D' Augná hätt' ih muntá g'rieb'n,
Und d' Muck'n aus 'm Hirn vátrieb'n;
Ietzt, Füß', kinnt 's auffásteig'n, – nan, nan!
Dá rechti g'hört voran!
D' Sunn is g'wiß áh, weil s' so lieb scheint,
Mi'm recht'n auffág'sprungá heunt.
Fur's G'wándt'n hab' ih gestert g'sorgt, –
's g'hört allás mein, – nix hab' ih borgt,
Ja wár' ih nit au'm Glanz herg'stellt
Am Sunnta, dös wár' g'fehlt!
Hat 's doh dá Sunnta selbá tán,
Und hat á goldás G'wándel an!
Halt, Hans! – Hast denn schon All's beinand,
Wann's d' g'sorgt hast fur dein G'sicht und G'wánd?
Mi'm Beten wár's, du faulá Bua,
Halt eppá nachá zua?
Was wár' am Sunnta sunst denn Neug's?
Á dummá Tag wár's, God vázeig's!
Dertweg'n, mein Herrgod, sei so gut,
Und laß má halt mein'n Uebámut,
Und weil heunt' Rast is alláwärts,
Laß rast'n áh mein Herz!
Denn nix wár's sunst'n, dös leucht ein: –
Im Herzen muß áh Sunnta' sein! |
