Denn, mein God! was is 's End vom Lied? – dá Tod!
Du magst ietzt all' dein Leb'n in Kreuz und Not
Vátrenzen, odá, wann á Feitá fallt,
Dih auf-r-á Wiesen aussileg'n in'n Wald;

Wo's Bácherl stád im Roangrab'n abárinnt,
Dá Gugá schreit, und 's Láberl rauscht im Wind,
Wo d' Felberbám' und d' Foarch'n d' Ast váweb'n,
Und übá dir 'n schönsten Schatten geb'n!

Durt aussi laß dá-r aft án'n Elfá trag'n;
Durt laß dá gut g'scheg'n! – Wer wird dánah frag'n! –
Wann 's ietzt nit g'schiecht, wer wáß's, wann 's wiedá g'rat't?
Dös Umálaun'ln hat gar viel'n schon g'schad't.

Denn schau! – und wann's d'-a-s schönsti Häuserl hä'st,
Wann 's d'meil'nweit übá d'ágná Feldá gehst;
Wann's d' Leut' und Land hast, – du mußt gleichwöhlst sterb'n!
Aft schau' dih an! Fur wen hast g'spart? – Fur d' Erb'n!

Und ob dein Ähnl reich und g'walti war,
Ob's d' von Geburt an warst a-n armá Narr,
Da kráht koan Hahn dánah, – du g'hörst 'm Tod,
Und dáß á dih dáwischt, dös hat koan' Not.

Oan Plátzel gibt's, da kummán alli z'samm;
Den oan'n wird's fruah, den andán spätá hab'n;
Hin müß'n má-r ába, – da hilft koan Gebitt:
Von derá Regel gibt's koan' Ausnahm' nit.