Und wann s' nur á Glock'n wo hör'n,
So tán s' gleih so heili und röhr'n,
Und murmeln und memeln vásteckt,
Wie d' Küah', dená 's Gras nimmá schmeckt.
Wie kann denn 'n Herrgod dös g'freu'n?
Ih kinnt' halt dö Mensch'n nit lei'n!

Kummt erná-r á Bedlá entgeg'n,
Und siecht s' wer, wo erná was g'leg'n,
Da fahr'n s' gleih in'n Rocksack und geb'n; –
Sunst greif'n s' halt g'wöhnli dáneb'n!
Da tát' ih mih liebá nit plag'n: –
Nán, – so á Volk liegt má-r im Mag'n!

Und kummt auf d' Kuráschi wo d' Sprach',
Da brinnt 's gleih ob'n auffi beim Dach;
Da schwábeln s' von Mut und von Herz;
Wird abá án-n-Ernst aus-m Scherz,
So schliefen s' in d' Öfen vor Mut: –
Den Leut'n bin ih halt nit gut!

Heunt' toán s' oan'm in's G'sicht á so schön,
Murg'n geb'n s' á sih wieder án'n Kren;
Und lob'n s' dih und hátscheln s' dih ietzt,
So hab'n s' dih g'wiß ehndá váschwiarzt!
Ih möcht' gar nit, daß erná g'fall':
Denn soltani Leut' sán mein' Gall'!

Ih wáß nit, is 's Ernst odá Spott,
Má sagt zwar: ietzt wár's á so Mod'!
Mir wurd' abá doh dábei bang,
Als daurát' dö Modi nit lang.
Wann s' Stich halt't' so wird má's schon g'spür'n: –
Dáweil laß ih 's andri probir'n!