Z'letzt hätt' ih doh gern zu'm Heirat'n g'schaut:
Es tut 's halt in d' Läng' nit álloan!
»Ja, – hab' ih má denkt, – koan Türk bist nit:
Zwoa geht nit, was is denn da z'toán?« –

Dö oani war groß und rank um d' Mitt',
Á Bröckerl zu'm Fress'n, ih sag's;
Es hätt' s' koan bös's Aug' nit anschau'n soll'n,
Á Lárverl hat s' g'habt, wie-r á Wachs;

Á-n-Aug', wie-r-á Kersch'n, á Har, wie-r-á Seid'n,
Ih siech s' noh ganz, wie-r ih s' b'schreib',
Und d' Fürtábándeln dö hab'n ihr vur Lieb',
Wie s' gangán is, zidát am Leib.

Dö anderi war bágschierli, und: »Kloan
»Is herzi!« dös bleibt ánmal wahr;
Má hätt' s' auf-r á Tort'n mög'n auffistell'n,
Kurzum, so á herzliebstá Narr.

Ja – ih simulir'! – Wann ih d' Großi siech',
G'fallt dö má-r am besten von all'n;
Und hab' ih wiedá dö Kloani wo g'seg'n,
So hat má dö Großi nit g'fall'n.

»Áh, denk' ih, wáßt was? – Tu Hálmel zieg'n!
Dá Zufall hat áh án'n Vástand;«
Drum nihm' ih án'n kloan'n und án'n groß'n Hálm,
Und gib' s' meiná Muadá-r in d' Hand.

»Und wann ih, sag' ih, 'n längán ziech',
Aft wird halt dö Großi mein Wei;
Und ziech' ih 'n kürzán, non gut! so wird's
Dö Kloani; – ietzt bleibt 's schon dabei!«

Ih ziech' – was is's? – Dá kürzári is's! –
»Non gut! so wird d' Kloan'ri mein Wei!« –
Ietzt is s' ás áh, – und ih hab' s' recht gern,
Sie is recht bráv und recht treu!

Dö Großi, dö hat sih dá Hans aft g'holt;
Ih hab' schon was g'spannt an ihr. –
Ui, – der is nit schön ankummá, der Hans:
Dö hat'n am Bándel, als wie!

Nán – nán – ih bin froh! Dös Hálmelzieg'n –
Mein Oad! – mih hat's nit betrog'n:
Denn hätt' ih aft'n 's Längári zog'n, Ih moan', –
ih hätt' 's Kürzári zog'n!